(G)een vogel voor de kat !

Soms krijg ik in de praktijk van die ‘cases’ die onmogelijk lijken maar waar je tegelijk enorm potentieel in vermoed, zelfs nog voor de begeleiding begonnen is.  Een cruciaal deel hiervan is de dynamiek die ontstaat met de klant.

Deze dynamiek is er vaak een van wederzijds respect, een wederzijds aanwakkerend vuur en een gedeelde goesting om van de begeleiding optimaal gebruik te maken.  Daarom spreek ik ook al eens van praktijk-ontmoetingen (in plaats van 'consultaties'.)  
 
Want weet je wat ik zie als iemand met een hele rits klachten hier binnen sukkelt? Groot winstpotentieel !
Zeker als via bloedanalyse of ander labo-werk de indicaties heel duidelijk zijn. De anamnese tools in de praktijk brengen vaak nog meer duidelijkheid, en een nog meer genuanceerd beeld.  
 
Want ook al klinkt “veel klachten en veel stoorzenders’ in eerste instantie contra-indicatief (en ik wil je klachtenlast niet ontkennen, het kan de hel zijn, ja!) ; het geeft ook  aan dat je veel kan aanpakken, en er veel punten zijn waaraan we kunnen werken,
 
Vraag me niet waarom (misschien komt dit door mijn eigen verhaal) maar het zit blijkbaar in me ingebakken om in oplossingen en mogelijkheden te denken.   

Want soms komen klanten inderdaad met een heel dossier aangewaaid met complexe diagnoses en ingewikkelde woorden. En dat kan nuttig zijn als indicatie. Een ingewikkelde Latijnse naam is evenwel GEEN oplossing.  

Dat wil natuurlijk niet zeggen dat zo’n diagnose-moment geen ‘oef-moment’ kan zijn, in de zin dat iets plots héél duidelijk wordt.
En soms is dat nodig als startmoment of wake up call.  Zeker!  
Ik verwijs soms zelfs klanten door naar een medisch specialist om klachten via een diagnose helder(der) te krijgen.
 
Maar be aware ... heb je met een diagnose of een heldere beschrijving van je klachten de sleutel tot de oplossing en verbetering in handen? Ja misschien wel. Of niet.  Hangt er vanaf...
 
Want, geeft een diagnose-moment jouw de ‘empowerment’ om er iets aan te doen? Niet automatisch... 

Of duwt het jouw nog meer of subtiel terug in een slachtoffer-rol?  Mogelijk... Maar niet automatisch.

Biedt het je perspectief om terug de mens te worden die je altijd al was of kan zijn?  Wie weet...
 
Waarom is dat niet duidelijk? Omdat die beslissing om met die sleutel iets te doen natuurlijk bij jou ligt. (Logisch, maar altijd goed als reminder vind ik zelf.)

Want inderdaad, tijdens een diagnose-moment, krijg je een sleutel in handen.
Maar de sleutel opent natuurlijk niet een deur, net zo min als dat die er toe bijdraagt dat je leven verandert.  
Maar met de sleutel in handen kan je potentieel wél kiezen. De sleuteldrager ben jij, en jij moet er iets mee doen. 
Het geheim zit'm in de keuze voor het potentieel. 
En nogmaals: dat potentieel , daar doe je iets mee, of niet.

En eigenlijk kan je zelfs geen foute keuze maken. Je doet je best. En dat is al meer dan genoeg. 
Alleen werk ik in de praktijk wél met die mensen die voor hun potentieel willen gaan op een manier die past bij de praktijkaanpak.
 
 Mijn eigen eerste voedingscoach zei  tegen mij; “ik geloof niet in diagnoses, wél in oplossingen.”  
Ik vond het een nogal arrogante uitspraak toen ik dat de eerste keer hoorde. Immers, ik had wel een serieus probleem en dit werd niet gezien (dacht ik). Het weerhield me er zelfs van om een tijdlang terug contact op te nemen.

Maar mis poes, ik was degene die de moraal van het verhaal niet zag. Ik staarde me blind op de symptomencluster waar een diagnose was aangekleefd en wou dit vooral bevestigd zien. (En jawel, hier zat een ‘arme ik-dynamiek’ van zelfmedelijden onder verscholen.)

Pas een tijd later, toen ik écht naar ‘bottom rock’ was gezakt en het een kwestie van leven en dood was geworden, was ik klaar om voor oplossingen te gaan die me op een ander spoor zouden zetten. 
Geen mens, geen ongeschreven sociale regels, geen politieke correctheid of "etiquette op feestjes" zou me weerhouden hiervoor te gaan.  
Waarom? Omdat ik wist, geloofde, voelde en zag dat het me eindelijk terug dichter bracht bij de mens die ik altijd geweest was. En veel meer dan dat. 
En zo werd de symptomencluster een winstpotentieel en zelfs brandstof. 

In die zin gaat het misschien zelfs veel minder om de strijd aangaan met wat je tegenhoudt en ziek houdt, maar eerder om het achter je te laten.  
Wie weet kan het in die zin een richtingwijzer, of zoals gezegd: brandstof voor een nieuw pad en alles wat daar bij komt.