Ik schrok er zelf van...

Soms overkomt het je, bijna uit het niets: je gemoed schiet ineens vol. Het overkwam mij toen ik reageerde op een bericht van een collega/vriendin in de USA. Ze vroeg hoe het met me was...

Ik had net een vruchtbare dag met klanten achter de rug. Ze vertelden me hoe ze hun welbevinden terug aan het vinden waren, hoe ze de 'heuveltjes' namen van stoorzenders overwinnen en ja, hoe het soms vallen en opstaan is. Dan voel ik me altijd dankbaar en warm aan de binnenkant. (En wie hier komt weet dat ik mijn enthousiasme soms moeilijk kan wegstoppen tegelijk ;) )

Maar het drong pas echt door toen die vriendin me vroeg hoe het met me ging. Zonder na te denken kon ik slechts antwoorden dat ik dankbaar ben te zien hoe "mijn" mensen de weg gaan van een ander en nieuw soort gezondheid. Vooral was ik dankbaar voor de toewijding aan de eigen weg, de eigen keuze, het er voor gaan - omdat ze weten dat het anders kan en anders moet.

Het grote wonder dat ik altijd zie is dat het inderdaad een verschil maakt als je aan de slag gaat met je klachten, en je plots dingen kan doen die eerst onmogelijk leken. Of die misschien zelfs niet in je opkwamen omdat die mogelijkheid uit je gezichtsveld lag, zoals het kunnen loslaten van medicijnen in overleg met een arts bijvoorbeeld.

Soms merk je pas als je iets 'op papier' zet en het uitdrukt, hoe hard het je raakt of drijft wat je aan het doen bent.

Daarom ben ik soms streng op met wie ik wil werken… (maar hopelijk rechtvaardig)

omdat ik wil dat jij de juiste keuze maakt als je naar hier komt. Omdat het belangrijk is die keuze duidelijk(er) te krijgen of jij er écht wel voor wil gaan, en of mijn manier van aanpakken iets voor jou is. Daarom doen we bijvoorbeeld eerst een vrijblijvend gratis gesprek. En vraag ik je vooraf ook nog eens een vragenlijst in te vullen! (En nog ééntje als je op intake komt)
De uitkomst van dat gesprek doet er in principe niet toe ; zolang jij voor jezelf maar de juiste keuze hebt gemaakt. Kleine instinker echter: de juiste keuze voor jou maken is zeker niet gelijk aan excuses en uitvluchten. Dan vermijdt je eigenlijk je engagement tegenover jezelf. En wil jij dat doen? Helemaal ok. Maar dan kan ik je niet helpen, want ik hou niet van trekken en sleuren, en half werk. (En ik vind dat jij méér waard bent dan half werk.)

Onderschat immers niet de impact van wat je hier doet in de praktijk. Je geeft aan jezelf en je investeert in jezelf, maar het is een dynamiek: jij geeft ook aan mij door die toewijding aan jezelf. Jij doet mij groeien in mijn passie, in mijn geloof en ja, in mijn mens-zijn. Op die manier groei ook ik en kan ik meer bijdragen.

Het is dus verre van eenrichtingsverkeer van mij naar jou. Jij draagt ook bij aan herstel en groei van anderen, en je ondersteunt op die manier 'de club' van mensen die hier werken aan hun welbevinden.

Ik kan helaas niet iedereen helpen, ik kan zeker niet mensen helpen die nog niet klaar zijn om de keuzes te maken die die hier in de praktijk verwacht worden. Ook dat is helemaal ok. Het kan zijn dat mijn dynamiek niet past bij jou om verschillende redenen.

Maar denk je dat mijn aanpak iets voor jou is? Dan zie ik je graag komen in de praktijk. Zelfs als het spannend en angstaanjagend is, ook als het van 'moetens' is. Bij mij is niet perfectie de maatstaf, wél er aan werken en de weg gaan. Don't tell me! Lees eens mijn blog post over mijn eigen weg, als je twijfelt of ik wel weet waarover ik spreek.

Niet zeker? Dat is heel menselijk.. Maak een afspraak voor een gratis gesprek in de praktijk of via Skype, dan toetsen we af of ik iets voor je kan betekenen. Dat kan via de website.

Welkom!