Voeding is een poort, niet het einddoel

Een belangrijke vraag in de praktijk is hoe je het beste kan eten om je herstel te ondersteunen. Precies daarom praat ik vaak over 'hersteldieet' of 'herstelvoedingspatroon'. Daarmee is tegelijk veel gezegd maar wordt ook "speelruimte" gelaten.

Laatst was ik in de natuur (zonder smartphone en andere toestellen ;) ) en maakte ik dit lekkere en eenvoudige tortilla-gerecht op een houtkachel.

Een grote fijngesneden puntpaprika, een ui, twee teentjes look en pastinaak op blokjes opbakken in de pan met een eetlepel ghee of grasboter gedurende 10 min. Kruid af met wat zout en peper. Het geheel bedekken met twee sneden geitenkaas. Vervolgens overgieten met 5 opgeklopte bio-eieren (of op zijn minst 'kipvriendelijke' eieren). Ik vond nog een restje parmezaanse kaas in onze rugzak en heb dat er nog overheen gestrooid. Laat de eieren stollen op een matig vuurtje en klaar.
Smakelijk!

Ondanks dat er dus wel degelijk spelregels zijn in de praktijk als het op voeding aankomt, en dat ik weet waarom ik je iets aanraadt (vaak onderbouwd met wetenschappelijk onderzoek en proefondervindelijk gestaafd), toch is je voedingspatroon niet een 'wetmatigheid' vanuit een algemeen aangenomen waarheid.

Want al te vaak hoor ik nog beweringen of aannames in de zin van:
"Ja maar, die dokter genaamd (...) zegt dat we kiwi's - om maar iets te noemen - niet mogen eten om die en die reden omdat het dat en dat veroorzaakt door die en die stoffen die er in zitten. ".

Of : "Deze en deze combinatie zijn niet goed omdat het slechte vertering of gisting in de darmen veroorzaakt."

Maar helaas (of gelukkig!) is het zo dat iedereen, elk lichaam, en elk energiemetabolisme, en elk spijsverteringsstelsel, en elk immuunsysteem anders is en dus op een andere manier met voedsel , vertering en opname omgaat.

Zo zie ik dat sommige theoretische aannames op de ene persoon van toepassing zin, maar veel minder op iemand anders. Zelf kan ik bijvoorbeeld bepaalde combinaties probleemloos eten waar dit voor anderen wél klachten kan geven als opgeblazenheid en winderigheid.
Door sommigen wordt broccoli op handen gedragen, anderen hebben er een hekel aan, én ze krijgen er spijsverteringsklachten van. (Zo blijkt sulforaphane (een zwavelvorm) in broccoli niet altijd door iedereen verdragen te worden.)

Veel factoren kunnen hierin een rol spelen.

Soms kunnen klachten of de manier waarop je iets (niet) verteert of opneemt, een indicatie zijn dat je zit met wat ik stoorzenders noem. (Denk aan infecties, bio-toxines die infecties afgeven en/of chemische toxines en zware metalen.) Soms kan het stress-gerelateerd zijn of een combinatie.

Soms kan het voor een stuk (epi-)genetisch bepaald zijn, of te maken hebben met een familiaal geërfd micro-bioom of je levensgeschiedenis.

Zo makkelijk is dat niet altijd te ontwarren. Onder meer daarom probeer ik in de begeleiding goed te luisteren naar hoe jij bepaalde voedingswaren ervaart, voorkeuren die je hebt te respecteren en je tegelijk te begeleiden in wat voor jou op dit moment nodig is om je herstel te ondersteunen.


Soms is het een slappe koord..

Er is immers ook mijn 'Unified Theory of Food' als basismodel. Dit werkt als skelet of als 'lege kerstboom' waar we de persoonlijke inkleuring die op dit moment voor jou nodig is, aan kunnen ophangen. Bijvoorbeeld (terug) vlees eten is in mijn herstelprotocol een niet onderhandelbaar ingrediënt. Hoe jij dat inkleurt, valt uiteraard wél te bespreken.

Maar onder meer daarom is de coaching een dynamisch proces waarbij we samen nadenken en brainstormen (om even een groot woord te gebruiken) wat voor jou kan werken in plaats van een standaard menu-plan dat ik elke klant meegeef. (Stel je voor dat je wel elke dag iets moet eten dat je niet lust of zelfs potentieel niet verdraagt. Help!)

Ik bekijk het inzetten en gebruik van supplementen op dezelfde manier. Hoe subliem ze soms ook samengesteld zijn, soms geeft een lichaam aan dat het iets nodig heeft.

Bij sommige mensen is één druppel van iets genoeg, anderen kunnen bij wijze van spreken een halve fles verdragen en voelen zich fantastisch.

Onder meer daarom werken we met spiertesten/kinesiologie om te bepalen wat jij op dit moment nodig hebt. Ieders proces is daarin uniek en anders.

Een nog meer belangrijke vraag of insteek...

is ons er van bewust zijn dat wat we eten en hoe we dat bekijken in de praktijk, niet het einddoel op zich maar eerder een poort is!

Want jawel, voeding en voedingspatronen en bepaalde 'diëten' (het woord alleen al) verbonden aan een levensstijl zijn de laatste jaren een ware hype geworden waar je vaak door het bos de bomen niet meer ziet. Soms lopen mensen hier in verloren.
Soms wordt hiermee ook het ene systeem of patroon simpelweg vervangen door een andere 'externe methode' - alsof die ons dan gaat leiden naar dat wat we nodig hebben, of denken nodig te hebben.

En hoewel een gezond eetpatroon natuurlijk beter is dan enkel junkfood en suikerbommen eten, bestaat hier ook het gevaar dat we (alweer) niet komen tot dat wat nodig is: het ontdekken van wie we écht zijn en persoonlijke expressie hiervan.

Daarvoor staat ook de praktijknaam 'yourself refined' ; het jezelf raffineren van dat wat aan je kleeft, je begrenst en afremt, dat waar je gezond functioneren onder bedolven zit en dat wat je lijf soms letterlijk overgenomen heeft waardoor je gevangen bent komen te zitten in energieloosheid, klachten, ontstekingen, infecties en allergieën.

De herstelprotocollen en voedingspatronen in de praktijk zijn er om je te ondersteunen hiervan los te breken en dat uit te klaren. Ze zijn niet het doel op zich.

Het doel finaal is dat jij meer en meer terug je unieke zelf wordt. Die unieke zelf is er altijd al geweest, alleen is die uit het zicht verdwenen geraakt.
In die zin heb je niet (alweer) een super-methode of protocollen nodig om je ergens naar toe te brengen. Ze willen je eerder laten herontdekken wat er altijd geweest is maar uit het oog verloren bent.

De praktijkaanpak is op deze weg 'terug' een tussenstap, of noem het een 'stepping stone'. Jij moet dus niet worden als ik, maar (nog meer) je unieke, ondeelbare zelf worden die zijn plaats (terug) opeist en zich uitdrukt in de wereld op een manier zoals jij - en alleen jij - dat kan.