Kies jij voor jou?

Ja,” kiezen voor mij” was uiteindelijk het eerste wat ik moest doen (en het laatste wat ik kon doén) toen mijn leven geen leven meer maar 'één grote symptomatische klacht' was geworden.

Een filosofisch vraagstuk…

Deze week beluisterde ik een podcast en daarin herhaalde iemand de woorden van haar moeder die haar voor de rest van haar leven waren bijgebleven: "kijk dagelijks in de spiegel, en herinner jezelf er aan dat wie je daar ziet je grootste vriend is en tegelijk je grootste vijand kan zijn."

Beseffen wat ik niet wou toen ik zelf zwaar ziek, was op een bepaalde manier méér een houvast dan een pasklaar pad voor me zien dat ik wou bewandelen. Tenslotte, dat nieuwe pad ben ik nog altijd vorm aan het geven met dagdagelijkse keuzes en beslissingen. (Afbeelding: https://www.worrylines.net/ )

Slik. Zware kost? Misschien...
Ondanks dat ik in de praktijk werk rond 'voeding en levensstijl' (ja, ik weet het, het dekt niet echt de lading) zijn er een steeds aantal vragen 'in de periferie' die ogenschijnlijk niets met de praktijkaanpak te maken hebben waar ik vaak op terug kom. Voorbeelden zijn zelf-sabotage, of toch maar lief proberen te zijn voor jezelf.

Vaak komen deze vragen zelfs spontaan ter sprake. Waarom? Omdat ze in je leven, omdat ze in mij leven, en omdat ze een speerpunt en kantelpunt zijn waarom jij voor je gezondheid zou kiezen. (of jezelf erin tegenwerkt.)

Ik zie veel klanten bij wie de 'tweespalt' speelt dat ze voor zichzelf willen zorgen, voor zichzelf willen kiezen, het nodig hebben dat we in de praktijk aan de weg van herstel timmeren en tegelijk is er een soms diep geworteld "tegen-wringen" en het zichzelf voor de voeten lopen. Er is de angst dat het niet zal werken, dat Stef toch weer 'een charlatan' zal zijn, maar evenzeer angst voor herstel, angst voor een nieuw leven en voor 'plezier' en verantwoordelijkheid.

Maar goh, weet je. Je hoeft daarvoor geen klant te zijn. Het speelt in mijn leven ook (véél harder dan je denkt ;) ) , en wie weet zelfs in ieders leven. Alleen wordt het hier wat uitvergroot en leggen we de vinger op het wond. Kiezen voor je herstel is nu eenmaal ook kiezen voor (tijdelijk) discomfort.

En wie weet is een onverenigbare 'tweespalt' of de ervaring van een paradox ook wel wat ons voortdrijft, iets wat de vlam wakker houdt, het nooit pasklaar maakt, het een vraagstuk houdt waardoor het mogelijkheden in zich herbergt.

Verbinding en zorg als "valuta".

Op de spagaten, de onvolkomenheden, de paradoxen en de trauma's die het leven de meeste van ons brengt, heb ik in alle eerlijkheid zelden een antwoord. Maar tijdens een opleiding in de USA zei iemand ooit eens 'changing the world, one client at a time'. (Nederige uitspraak voor een Amerikaan, niet?) Wel, dat is voor mij al meer dan genoeg (en al genoeg werk, want ik zie uiteraard meer dan één klant per week of per dag ;) )

Als ik iets kan zeggen waarom ik mijn aanpak zie werken in de praktijk voor de één (en niet voor de ander) dan is het woord "verbinding" op zijn plaats. Een openheid en zelfs een toevertrouwen dat ontstaat tijdens de praktijk-ontmoetingen.

Het woordje "zorg" voeg ik daar nog aan toe. Zorg wil mijn valuta zijn, al ben ik nuchter genoeg om er direct aan toe te voegen dat ik geen Barmhartige Samaritaan ben. Ik moet ook brood op de plank hebben en ja, mijn praktijk is een verdienmodel. En by the way: zou liefdadigheid jou écht in je kracht zetten? Of je enkel maar onderhouden vanuit een 'tekort' en afhankelijkheid?

Ik vind zorg voor mijn klanten belangrijk omdat ik goed genoeg weet hoe snoeihard ziek zijn kan zijn, en dan maak je nog de waanzinnige (maar terechte en oprechte) keuze er mee aan de slag te gaan via een weinig vanzelfsprekende weg. (In plaats van gemakkelijk een pilletje te slikken en je klachten worden 'onderhouden' voor de rest van je dagen.)

Maar als je dan die terechte en oprechte keuze maakt, en je kijkt in de spiegel. Wie zie je dan?
Mogelijks nog steeds je beste vriend en potentieel een saboteur. Wees maar niet naïef, zo snel raak je er niet vanaf. Desondanks heb je een keuze gemaakt, en breng je ze allebei binnen in de praktijk. En wie weet kijk je dan op een bepaald moment in de spiegel en ben je hartstikke trots en voel je iets wat je nog niet gevoeld hebt. En weet je, voel je, onmiskenbaar, dat het leven in je stroomt. En dat heb je aan jezelf terug gegeven.

Datgene wat je wou ondergraven had niet het laatste woord!

En dan nu mijn verkoopspraatje..

(Want ik ben geen Barmhartige Samaritaan)

In mijn praktijk ga ik aan de slag met mensen die hun welbevinden aan zichzelf willen teruggeven. Welkom dus!
Ook met knikkende knieën,
Ook met het besef dat je het niet perfect kan doen (godzijdank!),
Ook als je denkt het perfect te doen (ik praat dat dan wel uit je hoofd)
Ook met de moed der wanhoop als het moet.

Maar wél met de bereidheid om te springen en de saboteurs en excuses te laten staan, als jij voelt dat ik en mijn aanpak je kunnen helpen.
En uiteraard ook als je zin hebt om aan jezelf te werken en aan de slag te gaan!

En ja, ik weet waarover het gaat om met dat gevoel te zitten dat je 'op je tandvlees zit'. Don't tell me! Lees eens mijn blog post over mijn eigen weg, als je twijfelt of ik wel weet waarover ik spreek.

Niet zeker? Dat is heel menselijk. Maak een afspraak voor een gratis gesprek in de praktijk of via Skype, dan toetsen we af of ik iets voor je kan betekenen.