Herstellen aan eigen tempo?

Mijn proces van herstel moet iets organisch zijn" zei iemand tegen me. "En daarvoor moet ik mijn eigen tempo en gevoel volgen".   Dat kan... En ik hoor dat wel vaker, zeker tijdens de gratis verkennende gesprekken. Maar soms triggert het me ook, omdat ik voel dat er meer aan de hand is.

Want wat is dan dat 'organisch groeien of herstellen"? Of 'je gevoel laten beslissen'? Niet te veel ingrijpen, niet te veel 'morrelen' zoals je een akker of een stuk bos maar laat liggen en de natuur zijn gang laat gaan?
En is er dan ook iets als 'niet organisch herstellen", wat dan direct klinkt alsof je niet in lijn met de natuur werkt, of tegen iets in gaat dat natuurlijk is. Of natuurlijk LIJKT. 

Eén van de vragen is natuurlijk wat je wil.

Want weet je waar het écht om gaat in de praktijk? Dat jij jezelf je gezondheid teruggeeft. En misschien heb ik dat al duizend keer gezegd, maar daar komt het steeds op neer. 

Wat is dan 'organisch helen', of 'natuurlijk helen' zoals het me soms verteld wordt?
Aan de oppervlakte lijkt het : niet te veel ingrijpen, ik wil het geleidelijk aan doen, niets forceren, niet lopen voor je kan stappen. En daar ben ik het mee eens!

Ik zeg niet tegen mijn klanten dat ze maar een hardloopwedstrijd moeten inplannen als de energie net begint terug te komen. Integendeel! De juiste volgorde en alles op zijn tijd is essentieel.

Jezelf op het pad van herstel zetten is niet alles alleen doen zonder hulp, of je juist volledig afhankelijk maken van je coach, therapeut of dokter.
Deze mensen moeten net in je aanwakkeren waar het misschien écht om gaat : jezelf in handen nemen en je op een pad zetten waarbij je vuur alleen maar wordt aangewakkerd.

Maar wat onder deze uitspraak zit , is vaak iets heel anders.

Want ik hoor deze uitspraak zo goed als altijd van mensen die het alleen willen doen of (nog) niet bereid zijn er helemaal voor te gaan, ondanks de huizenhoge klachtenlast.
Zij lijken finaal toch geen hulp te willen, of alleen onder voorwaarden. Het organisch of op gevoel laten gebeuren' betekent dan vaak iets anders, in de trend van:

- Ik wil niet uit mijn comfortzone komen of soms letterlijk 'niet uit mijn kot' komen. (Slechtste uitvinding van de voorbije 2 jaar.)
- Ik wil niet investeren in tijd, energie en financieel. (of wil daar geen oplossing voor zoeken.)
- Ik heb het goed zoals ik het nu heb ( Misschien wel de grootste leugen die je jezelf wijsmaakt? Want je voelt je ellendig en hebt nul energie en allerlei kwaaltjes?)
- Ik wil weglopen van mijn eigen leven en verantwoordelijkheden. (Terecht soms, maar de vraag blijft: wil je dat het verandert of niet?)
- Ik geloof niet dat ik echt beter kan worden.
- Ik bang om principes los te laten die me een tijd hebben geholpen (maar nu niet meer).

Wat ik ook vaak zie is dat er iets onder zit van:

'ik ben bang dat het gaat mislukken en dan is het afgang'
of
"ik wil wel de leuke aspecten van het helend proces maar niet de verantwoordelijkheid en de soms pijnlijke, confronterende aspecten'.

En dat is helemaal ok, en normaal.

Maar de vraag is: tot wat ben je bereid en hoe groot is je verlangen om je gezondheid aan jezelf terug te geven, dat je die oncomfortabele aspecten en onzekere momenten er ook bij neemt?

Want anders blijf je maar halfslachtig aanmodderen ( een variant op de beruchte 'pleisterpolitiek' die je op termijn nog meer frustraties oplevert.)

Ja, investeren vraagt ook moed...
Want investeren in hulp:

-  zou kunnen betekenen dat ik mezelf en mijn gezondheid écht serieus zou moeten nemen.
- zou kunnen betekenen dat ik alles zou moeten doen wat ik kan doen. 
- zou kunnen betekenen dat ik mezelf openlijk in vraag stel en me kwetsbaar opstel.

En dat ik dan écht zou zien of mijn inspanningen resultaat opleveren (of niet). Kortom dan zou ik de stap moeten zetten van 'gezond worden in gedachten' naar 'écht werken aan mijn welbevinden'

"Gezond worden in gedachten" kan zijn dat je voorstelt dat je eindelijk die wereldreis kan maken die je wil maken, omdat je in goede conditie bent.
Of dat je je voorstelt eigenbedrijf of bloeiende praktijk te hebben met tevreden klanten, omdat jouw verhaal anderen kan inspireren.
Of simpelweg dat je je kan concentreren voor langer dan een half uur of de energie hebt om de kinderen van school te halen zonder overprikkeld te zijn.

Maar weet je wat de échte vraag hier is?  (Of noem het de moraal van het verhaal): 

Wees eerlijk tegenover jezelf ! 

Je mag van alles niet durven, en je slecht voelen en machteloos, en van alles niet willen, én je principes hebben. En dat is ok!
Maar het heeft ook gevolgen - want die zijn er altijd, welke keuze je ook maakt naar best vermogen en inzet.
Want ik wil eerlijk zijn (en alweer ; dit is ook mijn verhaal):  er is altijd meer mogelijk dan gedacht. Er is zoveel meer mogelijk als je:

- wél uit je comfortzone komt,
-oplossingen zoekt voor wat een (momenteel) onmogelijke financiële investering lijkt,
 - zelfvertrouwen groeit omdat je in actie komt.
-  je terug iets anders kan betekenen voor je omgeving (én jezelf!) dan iemand die ziek is, of het 'niet aankan'.

Of als je dat investeren in jezelf niet wil, als de situatie waarin je nu verkeert helemaal ok is, dan kan je best wel je acties in overeenstemming brengen met je doelen en verlangens, (Is dat zo?)

Anders geraak je gefrustreerd en ga je mogelijks nog meer aan jezelf twijfelen.

Durf jij het aan?